Wat gaat de tijd toch snel!!

Er zit weer een heel wat dagen stage op, weer erg leuke dingen meegemaakt. Ik begin nu de kinderen echt te kennen en wanneer ik namen op het rooster zie staan heb ik er al een gezicht bij.

Op zaterdag 17 oktober was het Childrensday op Home of Hope, vandaar dat we dit weekend thuis zijn gebleven want dit wouden wij natuurlijk wel meemaken. Jeske en Eva (de andere twee meiden van Hellabeem) waren vanaf hun stage (onderin Sri Lanka) naar ons toegekomen om Home of Hope te bekijken maar ook om de Chilrensday mee te maken. Natuurlijk hebben we dit weekend nog wel meer gedaan dan alleen dit.

De 88 kinderen die nu in Home of Hope wonen die hebben van alles voorbereid dansjes, toneelstukjes liedjes en muziek. De gouverneur was zelfs gekomen om dit hele feest mee te maken. Wij hadden speciaal onze sari”s die we hier in Sri Lanka hebben gekocht aangetrokken voor dit feest. De logopediste die werkt in de Medical die was eerder gekomen om ons te helpen met het aantrekken van onze sari’s want dat is niet zo makkelijk als je denkt, er zit een hele strategie achter. Nadat iedereen eindelijk was aangekleed gingen we dan op weg naar het gebouw waar het feest zou gaan plaats vinden. Heel veel mensen vonden het erg leuk dat wij onze sari’s speciaal hiervoor hadden aangedaan.

Ik vond het erg leuk om te kijken naar alle dansjes en toneelstukjes, sommige van deze kinderen heb ik ook in mijn Rots en Water groepje dus dat was erg leuk om ze ook zo eens te zien. Sommige van de kinderen die zagen er opeens heel anders uit, veel zelfverzekerder dan dat ze normaal zijn, echt leuk om te zien! Een ander meisje die de presentatie deed, die hebben wij (ik en Jessie) ook in ons Rots en Water groepje deed de presentatie samen met een andere jongen. De jongen deed dit in het Singalees en het meisje (wat wij dus bij Rots en Water hebben) deed dit in het Engels.
Niet alles werd vertaald in het Engels zoals de toespraak van de gouverneur maar natuurlijk het toneelstukje ook niet, iedereen zat heel hard te lachen en wij Nederlanders zaten dom elkaar aan te kijken. Na alle optredens was er ook nog eten, we hebben eerst heerlijk gegeten daar en zijn toen richting ons huis gegaan. Wat was ik moe van die ochtend terwijl ik niks heb gedaan, ik heb alleen maar gekeken.

De zondag zijn we naar de Millennium Elephant Foundation in Kegalle geweest. We mochten de olifanten wassen, wat hebben ze een gekke huid zeg. De huid van een olifant is heel ruw en met allemaal haren die recht overeind staan, heel erg vreemd om dit te voelen. Daarna mochten we in tweetallen op de rug van een olifant zitten en dan zouden we een douche krijgen. Samen met Eva ging ik op de olifant, toen die opstond leek het net of we er zo in een keer af konden vallen maar dit gebeurde gelukkig niet. Ik schrok wel even van hoe groot die olifant was, pfoeeehh zeg wat was dat hoog! Voor we het wisten waren we helemaal net want de olifant spoot allemaal water over ons heen hahahahha! Na een paar keer sproeien ging de olifant weer omlaag en weer leek het of we er bijna af vielen maar ook dit keer gebeurde dat niet.

Deze week weer een leuke week stage gehad, ik heb weer van alles meegemaakt. Een voorbeeld: Ik heb een jongen in therapie, hij is 11 jaar oud, hij heeft het syndroom van down, hij is erg dominant. Ik heb hem al een aantal keer eerder gehad dus ik dacht dit komt wel goed. Dat dacht ik de eerste 10 minuten met puzzelen ook, maar daarna had ik een pictogram van het bowlen en toen schudde hij zijn hoofd dat hij dit niet wilde gaan doen. Maar ik dacht ik laat jou niet bepalen wat we wel en niet gaan doen (vooral omdat zijn leerdoel is om meer te luisteren en minder boos te worden). Uiteindelijk kreeg ik hem zo ver dat hij met mij mee ging om de bowling spullen op te halen. Toen we weer op de terugweg waren had hij een ander plekje gevonden waar hij wel wou bowlen, maar ik wou terug naar de PMT kamer. Toen liep hij boos weg, weg naar buiten, ik ben achter hem aangegaan maar hij wou niet mee terug. Uiteindelijk kwam hij na 10 minuten weer vanzelf binnen en ging hij weer met mij mee. Maar hij wou niet bowlen, de rest van de tijd (15 min) heeft hij op de stoel gezeten want hij wou niet bowlen. Daarna heb ik maar besloten dat hij dit keer niet naar het zwembad mocht (dit vind hij heel erg leuk en kijkt er erg naar uit) want hij heeft niet geluisterd naar mij dus ik vond dat hij het niet verdiende om te gaan zwemmen. Dit was wel weer iets waarbij ik goed aan mijn leerdoelen kan werken, namelijk grenzen aangeven en consequent zijn;)

De meest gekke beesten vind je om de meest gekke plekken, we zijn al van allerlei beesten tegen gekomen van apen tot mieren ( die met 1000 bij elkaar lopen+ allerlei eitjes en dat onder het matras van je bed(niet bij mij maar bij iemand anders) daar word je niet vrolijk van). Maar ook sprinkhanen die op eens in je broekspijp zit. Dat laatste zal ik even uitleggen;) Laatst liep ik van het zwembad naar ons huis, maar op een gegeven moment voelde ik wat tegen mijn been, dus ik sloeg het weg. Even later voelde ik weer iets tegen mijn been alleen dan iets hoger. Toen dacht ik okee dit is volgens mij een beest. Toen sprong die weer iets hoger, ik probeerde hem te pakken met mijn handen. Ik had hem uiteindelijk klem maar nog wel in mijn broekspijp ( hij zat nu bij mijn bovenbeen). Dus samen met een ander meisje ben ik achter een huisje gaan staan en hebben we het beest weer losgelaten. Toen kwamen we er achter dat het maar een sprinkhaan was. Wat een avontuur was dat weer, maar ik heb het weer overleefd haha.


Over 1.5 maand is het ook al weer bijna Sinterklaas en ook wij gaan hier Sinterklaas vieren dit doen we met ons 5en (Maxine, Jessie, Ianthe, Rick en ikzelf). Om genoeg voorbereidingstijd te hebben, hebben we deze week alvast lootjes getrokken

Afgelopen weekend zijn wij naar Hikkaduwa geweest, dit is een dorpje in het zuiden van Sri Lanka. Het was een heel stuk reizen dus zijn we op donderdag rond 6 uur al weg gegaan en ‘s nachts om half 3 lagen we dan eindelijk in ons bedje. De vrijdag zijn we als eerst naar het Tsunami museum geweest, want in dit deel van Sri Lanka is ook de tsunami geweest. Toen we er binnenkwamen werd ik gelijk stil, wat een nare foto’s en verhalen, dit heeft echt indruk op mij gemaakt. Ik heb erg veel verhalen gelezen van ouders die hun kinderen zijn verloren maar ook van kinderen die hun ouders zijn verloren, ik kreeg er een naar gevoel van in mijn buik. Ik vind het goed dat we hier heen zijn geweest, dit is wel een belangrijk deel van dit land!

Zaterdag zijn we lekker wezen snorkelen ‘s ochtends op zee. We gingen met een boot en alle spullen een stuk op zee waar we uit de boot mochten klimmen om de zee in te gaan. Iedereen had flippers en een snorkel met bril. Toen ik de bril alleen al op deed raakte ik al in paniek en werd ik al benauwd, ik moest er even aan wennen dat ik door me mond moet ademen. Na ongeveer 10 minuten lukte het me toch om rustig door de snorkel te ademen en te genieten van alle dingen onderwater. Wel was het jammer dat er veel golfen waren, dit was erg vermoeiend.
In de middag zijn we naar een opvanghuis geweest voor schilpadden, dit was erg leuk en lief om al die beestjes te zien.

Dit was het dan weer voor deze keer,

Liefs en groetjes uit Sri Lanka
Kim