Volgende verslag is weer geschreven;)

Dit afgelopen weekend ben ik samen met Jessie en Maxine naar Anuradapura geweest, een dag later kwamen Ianthe en Rick ook daarheen. Het reizen met twee meiden is wel wat anders dan wanneer er een jongen bij is, je word veel sneller aangesproken en er word nog meer naar je gekeken dan normaal. Wij Europese vrouwen zijn heel anders dan de vrouwen hier, de vrouwen hier zijn heel rustig, terughoudend en zeggen niet zoveel. Zoals jullie vast wel gewend van mij zijn kan ik ook nog wel eens schikken van dingen zoals dat de bus opeens over een hobbel rijd en wij op de achterbank opeens omhoog veren dan komt er nog wel eens een gil uit mijn mond. Iedereen kijkt dan om waar dat vandaan kom, samen met Jessie heb ik dan ook erg hard gelachen deze weg. Maar ook zijn de mensen hier erg behulpzaam, wij wisten niet precies waar we uit de bus moesten stappen. De mensen om ons heen in de bus hebben ons dan ook geholpen om bij de juiste halte er uit te stappen. Het slapen in de bus is nog steeds een hel voor mij, want dit lukt natuurlijk nooit. In de tweede bus waar we in zaten afgelopen weekend ben ik drie keer van plaats gewisseld omdat ik dacht dat ik daar wel zou kunnen slapen. Uiteindelijk dacht ik dat ik een goede plek had gevonden om te slapen (namelijk drie stoelen naast elkaar zodat ik kon liggen) waren we al in Anuradapura en moesten we de bus uit.

De vrijdag wouden wij het grote avontuur aangaan om maar liefst de 1843 treden te gaan beklimmen om zo bij een tempel boven uit te komen. We hadden ons goed voorbereid door onze goede schoenen aan te doen, sjaal mee voor over je knieën (je moet je knieën en schouders bedenken wanneer je naar een tempel gaat), shirt aan, veel drinken mee, poncho en voor ieders een paraplu mee ( het weer zag er niet zo mooi uit). Alleen waren we vergeten dat het weer ook nog wel eens plotseling kan omslaan hahaha. Het was me opeens toch zonnig en een potje warm en wij hadden ons natuurlijk niet ingesmeerd (gelukkig zijn we niet echt verbrand). Uiteindelijk zijn we met een gids naar boven gegaan en zijn we langs allemaal mooie plekjes gekomen om foto’s te maken, wat een mooi uitzicht. Ook nu heb ik weer een poging gedaan om mijn hoogtevrees te overwinnen en ik moet wel zeggen dat het steeds beter gaat om op van die smalle of hobbelige stukken te lopen en tegelijkertijd erg diep naar beneden kan kijken. Vanaf het laatste deel moesten we onze schoenen uit doen (dit is altijd als je naar een stupa/tempel gaat dat je je schoenen uit moet doen) en waren de treden iets minder goed en ging het dan ook steeds stijler om hoog. Gelukkig was er wel een leuning waar ik me goed aan vast kon houden. Toen we dan eindelijk boven waren konden we genieten van het mooie uitzicht pfoeehh wat was dat hoog maar wel erg mooi!

De volgende dag waren zijn we met een tuk-tuk door heel Anuradapura gereden en hebben we allerlei dingen bezocht in Anuradapura, we zijn langs veel stupa’s geweest, een beroemde boom bezocht en door een tuin gelopen. We hebben veel dingen deze dag gezien, erg leuk om Anuradapura ook zo te zien. Maar wat waren we moe aan het eind van de hele tocht, dus we zijn daarna lekker even op bed gaan liggen in ons Hotel.


Een paar voorbeelden van hoe een therapie er uit ziet op stage:

Een paar weken geleden was er een nieuwe cliënt waarbij ik samen met Ianthe de intake heb gedaan, Tijdens een intake vraag je verschillende dingen zoals leeftijd, naam, adres maar ook over wat deze cliënt voor diagnose heeft, wat zijn doel kan zijn maar ook zijn/haar dagelijkse bezigheden. Daarnaast observeer je de cliënt ook. Na de tijd maak je doelen voor deze cliënt en ga je bedenken wanneer deze doelen behaald moeten worden.
Tijdens de intake kwamen we er al snel achter dat dit een PMT cliënt is en dat ik hem hoogstwaarschijnlijk dus de komende tijd zou gaan behandelen. Ik had een aantal doelen voor hem gemaakt en daar zou ik de volgende keer mee bezig gaan. Een van deze doelen was meer emotie tonen, de volgende therapie ben ik dus ook begonnen met de emotie kaarten om hem te laten ervaren welke emoties er zijn en om te laten benoemen hoe hij zich nu voelt.
Tijdens deze therapie heeft hij al vaker een lach om zijn gezicht gehad, en kon hij benoemen dat hij blij was!


In mijn vorige verslag vertelde ik over een jongen met down syndroom die ik in therapie heb, deze week heb ik hem weer in therapie gehad en ik was erg benieuwd hoe dit zou gaan. Jessie was er in het begin bij om te kijken hoe het ging. Allereerst had ik gevraagd hoe hij zich voelde vandaag of hij blij/boos of verdrietig was aan de hand van plaatjes, hij gaf aan dat hij blij was. Ik pakte toen de thermometer er bij (een plaatje van een thermometer met streepjes van 1 tot 10 van blij naar heel erg blij). Ik liet hem een streepje zetten bij het juiste getalletje, dit gaf aan dat hij heel erg blij was. Ik startte met hem door over te slaan met een ballon, dit vond hij erg leuk en er was geen een moment dat hij boos was. Tot hij opeens op de grond ging liggen en hij niet meer op wou staan, ik ben in mijn eentje verder gaan spelen in de hoop dat hij overeind zou komen. Naar een paar minuten lag hij nog steeds op de grond, toen zei ik in het Engels tegen Jessie kom we gaan naar de Sensory Room (Sensory room is een kamer met geluiden en lichten waar je kan relaxen). Deze cliënt die vindt de Sensory Room altijd erg leuk, dus ik was benieuwd of hij ons achterna zou komen. Dit deed hij in het begin niet, na een tijdje zag je hem overeind komen en gaan zitten omdat hij geluiden hoorde vanuit de Sensory Room. Uiteindelijk na een tijdje keek hij mij aan, ik wenkte hem dat hij hierheen kon komen en dit deed uit ook ui zichzelf. Ik vond dit erg mooi om te zien, wat een beetje rust wel niet kan bereiken. Later gaf hij doormiddel van de emotie kaarten aan dat hij daarnet boos was, door de taalbarrière is het me niet gelukt om er achter te komen waarom hij boos was. De rest van de therapie was hij erg aandachtig in de Sensory Room en heeft hij erg geconcentreerd een puzzel gemaakt.

Na een week die weer erg snel voorbij gingen, gingen Rick Jessie en ik op donderdag avond naar Trincomalee. Trincomalee ligt in het noord oosten aan de kust, lekker naar het strand dus. Donderdag avond waren we er rond 11 uur naar een reis van ongeveer 5 uurtjes. Ons hotel lag aan het strand dus voordat we naar bed gingen hebben we nog even gevoeld hoe het water was (het was heerlijk)
De volgende dag begon de dag met regen maar daarna klaarde het gelukkig weer op, we hebben even op het strand gelegen. Wat eigenlijk al te lang was kwam ik smiddags achter want ik had me niet ingesmeerd en was dus kats verbrand, het was vuurrood en het deed ook erg zeer.
In de middag zijn we naar een tempel geweest, daar kan je voor 10 roepie ook erg leuke armbandjes halen. 10 roepie is echt heel erg goedkoop, vooral als je nagaat dat 100 roepie ongeveer 66 cent is dus je kan wel nagaan dat ik erg veel van die armbandjes heb gehaald;)

De zaterdag zijn we wezen snorkelen, we gingen op de boot naar een ander eiland. Waauuwww wat zag dat eiland er al mooi uit en dan heb ik nog niet eens onder water gekeken want daar was het misschien nog wel mooier. Wat een vissen zwommen er, we hebben zeeschilpadden gezien, allerlei soorten vissen, kwallen en zelfs HAAIEN die wel 1.5 meter tot 2 meter waren. De gids die mee was die zei dat deze haaien de mensen niet bijten omdat er genoeg vissen zijn die ze op kunnen eten. Het was zo mooi om hier te snorkelen, echt voor herhaling vatbaar.

De rest van de dag hebben we heerlijk (in de schaduw) op het strand gelegen, in de zee gedobberd wezen voetballen en volleyballen op het strand. De volgende dag zouden we al weer naar huis gaan wat we allemaal erg jammer vonden!

Afgelopen maandag was er een Cricket wedstrijd bij ons in het dorp, een internationale wedstrijd nog wel. Wij hadden een tijd geleden al een keer een echt Srilankaans cricket shirt gekocht dus we waren goed voorbereid om naar de wedstrijd te gaan. Het was de wedstrijd tussen Sri Lanka – West Indian. Vooraf hadden we nog geen idee wat nou precies de regels waren, maar na een tijdje kwamen we steeds achter meer regels. Het was erg leuk en indrukwekkend om zo’n wedstrijd mee te maken, wat een sfeer in het stadion als ze weer eens een punt hadden. Deze wedstrijd is een leuke herinnering voor later;)

Dat was het dan alweer voor nu, veel leesplezier!

Groetjes uit Sri Lanka